اعتیاد به قهوه یا اعتیاد به کافئین
اعتیاد به قهوه یا اعتیاد به کافئین
اعتیاد به قهوه یا اعتیاد به کافئین: در مقاله ای بسیار معتبر از دانشگاه استرالیای جنوبی در سال ۲۰۲۱ نشان داده شد که اعتیاد به قهوه یا اعتیاد به کافئین با کاهش حجم کل مغز و افزایش خطر ابتلا به زوال عقل و افزایش احتمال سکته مغزی همراه است.
کافئین یک محرک سیستم عصبی مرکزی است که توانایی افزایش متابولیسم و تقویت روحیه را دارد. بیش از ۹۰٪ بزرگسالان به طور منظم در ایالات متحده کافئین می نوشند و به طور متوسط ۲۰۰ میلی گرم کافئین در روز مصرف می‌کنند. در بیشتر موارد، نوشیدن نوشیدنی‌های کافئین دار مانند قهوه، یک عادت نسبتاً بی خطر و غیر مضر است. با این حال، هنگامی که نیاز به کافئین بیش از حد باشد تبدیل به اعتیاد (برای مثال اعتیاد به قهوه) می‌شود.
اگر شخصی به مدت، حداقل یکسال عمده این ملاک‌ها را داشته باشد به احتمال زیاد تشخیص اعتیاد به کافئین می‌گیرد: تمایل مداوم یا تلاش های ناموفق برای کاهش یا کنترل مصرف کافئین. استفاده مداوم از کافئین علی رغم اطلاع از داشتن یک مشکل جسمی یا روانی که به سبب مصرف کافئین ایجاد یا تشدید شده است.
علائم ترک کافئین:
علایم ترک مشخصه کافئین، یعنی زمانی که فرد کافئین مصرف نکند احساس بی قراری، سردرد، خستگی و … داشته باشد. کافئین (یا ماده ای کاملاً مرتبط) برای تسکین یا جلوگیری از علائم ترک مثلا مواد مخدر مصرف شود. کافئین غالباً در مقادیر بیشتری یا در مدت زمان طولانی تری از آنچه که مد نظر فرد بوده است مصرف شود، ستفاده مکرر از کافئین منجر به عدم انجام وظایف فرد در محل کار ، مدرسه یا خانه شود.
فرد علی رغم داشتن مشکلات اجتماعی یا بین فردی مداوم یا مکرر ناشی از اثرات کافئین، همچنان به مصرف کافئین ادامه دهد برای دستیابی به اثر مطلوب رفته رفته نیاز فرد به مصرف کافئین افزایش یابد یا با ادامه استفاده از همان مقدار کافئین، اثر مطلوب حاصل از کافئین کاهش یابد. فرد زمان زیادی برای فعالیتهای لازم برای بدست آوردن کافئین، استفاده از کافئین یا بهبودی از اثرات آن صرف کندهوس یا میل شدید یا اصرار به استفاده از کافئین داشته باشد.
بیشتر متخصصان توصیه می کنند که بزرگسالان نباید بیش از ۴۰۰ میلی گرم کافئین در روز مصرف کنند – معادل تقریباً چهار فنجان قهوه. اگر کسی مرتباً بیش از این مقدار مصرف کند ، ممکن است در معرض عوارض جانبی منفی مصرف کافئین، از جمله: اختلال در خواب، میگرن و سایر سردردها، تحریک پذیری، افزایش ضربان قلب، لرزش عضلات، عصبی شدن و حالت تهوع قرار گیرد.
برای برخی از افراد، این عوارض می توانند حتی با مصرف کمتر کافئین ایجاد شود، زیرا آستانه تحمل کافئین در بین افراد متفاوت است. اگر کسی این عوارض جانبی را تجربه کند ، در کنترل مصرف مشکل داشته باشد یا وقتی قادر به رفع “مشکل” خود نیست، به احتمال زیاد به کافئین وابسته است و لازم است درمان شود.
نویسنده: مرضیه حمزه زاده دکتری مطالعات اعتیاد
